Zašto istorija?

O KORENIMA ISTORIJSKE NAUKE
Odgovor je u počecima istorijske nauke koja je nastala onako kako je davno, u 5. veku pre n.e. zabeležio HERODOT, otac istorije, „DA SE PAMTI, DA SE NE ZABORAVI“. Suštinu istraživanja i razvoja istoriografije u nasleđe nam je ostavio, nešto mlađi savremenik Herodota, TUKIDID koji je analizirajući istorijsku građu ukazao na to da pisac istorijskog dela mora i treba da bude nepristrasan ako želi da prikaže realnu istorijsku sliku. Sažetu, jezdrovitu i poučnu misao o istoriji izrekao je rimski govornik, političar, književnik i istoričar CICERON – „ISTORIJA JE SVEDOK VREMENA, SVETLOST ISTINE, ŽIVOT USPOMENE, UČITELJICA ŽIVOTA I VESNIK DAVNINE.“
Istortičar-istraživač svojom objektivnošću doprinosi rasvetljavanju nedoumica koje potkrepljuje utvrđenim i proverenim činjenicama.
Istoričar-nastavnik ima odgovoran zadatak da istorijske sadržaje prenese kako nalažu postulati istorijske nauke i da poduči učenike kako će pratiti uzročno-posledične veze u istoriji kako istorija i kao nauka i kao predmet u školama ne bi postala puka reprodukcija odabranih istorijskih sadržaja. Od istorije o istoriji treba učiti, istoriju kroz istoriju treba razumeti kako bi spoznali i sebe i vreme u kojem živimo.
Umesto šturih biografskih, a i manje važnih podataka, treba najpre slediti puteve istorijske građe, tokove istoriografije i konačno uobličiti savremeno istorijsko delo oslobođeno svih predrasuda i zabluda. To je jedini i jedino mogući odgovor na pitanje „ZAŠTO ISTORIJA?“ i zašto je ona, ISTORIJA, put koji pruža mogućnost da se prošlost sagleda u onom svetlu iz kojeg je ponikla, onako kako to principi istorijske nauke nalažu, OBJEKTIVNO i NEPRISTRASNO.