Legenda o nastanku grada Rima

Vučica doji Romula i Rema _ Simbol grada Rima

Prema legendi o nastanku grada Rima grad je osnovao Romul, sin Reje Silvije i boga Marsa.
Trojanski junak Eneja nakon pada i razaranja Troje je vrlo dugo lutao po svetu te je došao u Lacij gde je osnovao grad Albu Longu. Nakon njega je vladao Enejev potomak Numitor kojeg je sa vlasti svrgnuo brat Amulije. Amulije je naredio da se pogubi i sin kralja Numitora. Kako bi izbegao rađanje naslednika koji bi mogao da traži povratak prestola prisilio je bratičinu Reju Silviju da postane vestalska*. Iako ju je odveo u hram boginje Veste** ona se u tajnosti sjedinila sa bogom Marsom i rodila je blizance Romula i Rema. Amulije je naredio da se blizanci bace u reku Tibar kako bi sprečio ponovno preuzimanje prestola od strane Numitorovih naslednika.

Prema legendi, koja se održala kroz dugu istorijsku prošlost grada Rima sve do današnjih dana, blizance je pronašla vučica Martia (Marsova vučica koja je i danas simbol grada Rima) u podnožju jednog od sedam brežuljaka te ih je dojila vlastitim mlekom. Posle izvesnog vremena pronašao ih pastir Faustul i nastavio da vodi brigu o njima i njihovom odrastanju.
Kada su odrasli i postali punoletni Faustul im je ispričao šta im se dogodilo i kako su dospeli kod njega. Braća su zato odlučila da, u znak zahvalnosti, podignu grad na mestu gde su bili pronađeni. To je bio brežuljak Palatin. Ubrzo su se počeli svađati koji će od njih dvojice vladati gradom i zbog toga je, po jednima, Romul u svađi ubio brata. Po drugima, Romul je prebacio Rema preko zidina grada. Dalje se ne navodi kakva je bila Remova sudbina. Poznato je, kako tvrdi rimski istoričar Varon, da je Romul 21. aprila 753. godine pre n.e. osnovao grad i bio njegov prvi kralj.
Za razliku od ostalih gradova, naseljavali su ga razbojnici, progonjeni, odbegli robovi i svi oni kojima je bilo potrebno utočište, a nigde nisu mogli da ga pronađu. Kada je tako okupljena Romulova družina postala dovoljno jaka da su je se plašili svi okolni gradovi, njegovi ratnici odlučili su da za sebe dovedu žene kojima bi se oženili. Organizovali su veliku proslavu u čast Neptuna i pozvali susede da prisustvuju svečanosti. Sabinjani su među gostima bili najbrojniji. Na unapred dogovoren signal, Rimljani su napali svoje susede i oteli im kćerke i žene.
Zbog toga je počeo rat. Sabinjanke su videvši da će dići do velikog krvoprolića odlučile da izađu pred svoje očeve i naterale ih da se pomire sa njihovim muževima. Sabinjani su se tada doselili u Rim, a Tit Tacije, njihov kralj, postao je Romulov savladar.
Slojevitost legendarnih priča o nastanku grada i dobu kraljeva nisu dovoljni dokazi o istorijskoj prošlosti najstarijeg rimskog naselja. Ipak, neke stvari su poznate. Kraljevska titula nije bila nasledna, na kurijatskim komisijama vladare je birao narod.
Posle Romulove smrti, Numa Pompilije, drugi po redu rimski kralj, izabran je za kralja. Ovaj mudri Sabinjanin nije, poput svog prethodnika, osvajao. Njega su više zanimala pitanja kulta i uređenja države. Doba njegove vladavine ostalo je, u sećanju Rimljana, kao doba mira. Njegov naslednik Tul Hostilije, teći po redu rimski kralj, je u prvom redu bio ratnik, a mnogo manje političar. On je nastavio osvajanja i povećao je uticaj Rima. Alba Longa je zauzeta i razorena. Anko Marcije, četvrti kralj, bio je Sabinjanin. U njegovo doba osnovana je luka Ostija. Njenim zauzimanjem Rimljani su dobili izlaz na more.
Sa smrću Anka Marcija počinje doba etrurskih kraljeva. Jačanjem etrurske lige uticaj ovog naroda postaje prejak i Rim nije mogao da odoli pritisku Etruraca. Na vlast je došao Tarvinije Prisk. On je rođen u Tarkviniju i kao mladić se preselio u Rim gde je postao staratelj kraljeve dece. Prevarom je naterao narod da ga proglasi za svog vladara. I sledeći kralj, Servije Tulije je Etrurac, ali sa rimskim imenom. Prema legendama, on je jedan od najmudrijih vladara.
Tarkvinije Oholi bio je poslednji kralj Rima. Ovaj „mrski Etrurac“ bio je najgori od svih – tiranin koji je pokušavao da opstane na vlasti u doba slabljenja etrurske moći. Njegov sin Sekstus silovao je ženu jednog Rimljanina – Lukreciju. Ona je svom mužu ispričala šta se desilo i tražila je osvetu, a onda se ubila. Ovaj događaj izazvao je revolt i doveo je do ustanka koji je poveo Lucije Junije Brut. Kralj je zbačen sa vlasti i proteran, a Rimljani su prihvatili uređenje koje su nazvali republika. To se dogodilo, prema tumačenju istoričari, 509. godine pre n.e., iste godine kada su sa vlasti u Atini zbačeni sinovi čuvenog atinskog tiranina Pizistrata.
NAPOMENE:
*Vestalke – device koje su se zavetovale na devičanstvo i u hramu boginje Veste čuvale večni plamen (Vesta: rimska boginja vatre i ognjišta; Pandam Vesti u grčkoj mitologiji je Hestija)

**Rimljani su Vestu smatrali zaštitnicom porodice, i to u širem smislu reči, kao i zaštitnicom celog grada Rima i rimske država.Kao zaštitnici grada Rima sagradili su joj na Forumu poseban hram koji je u osnovi bio kružan i podsećao je na ognjište. U tom hramu je bilo „državno ognjište“ sa večnom vatrom o kojoj su se brinule sveštenice hrama – Vestalke (bilo ih je šest), koje su u hramu bile pod zavetom večne nevinosti. U tom hramu su se čuvali i posvećeni državni simboli, a među njima se izdvajala statua Atine, koju je, prema verovanju, u hram preneo iz Troje, Enej. U hramu se nije nalazila statua Veste, jer je njenu predstavu zamenjivala večna vatra – ognjište. Muškarcima je bio zabranjen ulaz u hram.
9. juna su se održavale „Vestalije“, javna svečanost u Vestinu čast, a tog dana je bila i zaštitnica hleba, a svaki konzul, prilikom stupanja na dužnost, a kasnije su to činili i carevi, morao je prineti žrtvu u Vestinom hramu u Laviniji, koga je podigao Enej i u hram doneo vatru iz Troje.